Informatie is een goed dat gedeeld zou moeten worden, vinden velen. Zie bijvoorbeeld de eerdere bespreking van het ‘Information Commons’ rapport van Nancy Kranich. De reden daarvoor wordt vaak gezocht in het feit dat digitale informatie onbeperkt en vrijwel kosteloos kan worden vermenigvuldigd (digitale informatie is niet ‘subtractable’, zoals dat heet).

In het paper ‘Digital goods and the concept of the commons‘ (Proceedings Left Forum 2005, New York) argumenteert Sabine Nuss dat goederen nooit inherent publiek zijn. In een kapitalistische samenleving zal elk goed waarbij dat technisch mogelijk is worden verdeeld in verhandelbare eenheden waar bedrijven aan kunnen verdienen. Voor digitale goederen zien we dat voor onze ogen gebeuren:

In deze omstandigheden is het aandringen op vrije beschikbaarheid van informatie een bij voorbaat verloren strijd. Het nationaliseren van de productiemiddelen is de enige oplossing, is min of meer wat Nuss zegt.

Wie kennisneemt van de schurkenstreken van Sony kan moeilijk anders dan sympatie voelen voor dit betoog, ook wanneer hij/zij weinig vertrouwen heeft in socialistische oplossingen. (Sony verhindert het kopiëren van Sony CD’s door op de PC van de gebruiker ongevraagd en onaangekondigd onzichtbare, slecht geschreven en niet te verwijderen software te installeren).

Geplaatst in diversen, weblog digital humanities

Comments are closed.